Terwijl ik tegelijkertijd ook besef: als ik het al zo lastig vind, hoe moet dat dan wel niet voor kinderen zijn? Hoe kan ik nu van hen verwachten dat zij het wel meteen op de goede manier doen? Dat zij ze begrijpen en weten hoe ze er op een goede manier mee kunnen handelen?
Gevoelens en emoties….daar heb ik het over.
Als ik me niet ‘on top of the world’ voel, heb ik zeker geen zin in gezeur, vragen naar de bekende weg en dat soort dingen. En als ik heel chagrijnig ben, kun je me maar beter met rust laten. En ja, ik geloof zeker dat ik me hier niet als enige ‘schuldig’ aan maak. Toch?
En ondanks dat, verwacht ik van mijn kinderen wel dat ze de I-pad uitzetten “omdat ik dat vraag” of dat ze hun bloemkool opeten terwijl ik weet dat ze daar zeker niet blij van worden.
Wat is het dan dat ervoor zorgt dat we het soms lastig vinden om te gaan met de gevoelens en emoties van een ander? Als je kind verdrietig is wil je het natuurlijk graag troosten en als je kind boos is, zoeken we samen uit wat de oorzaak is.
Maar toch, zou het niet fijn zijn als we allemaal zouden weten wat ‘de beste’ aanpak is voor het omgaan met emoties en gevoelens?
Hoe fijn zou het zijn als je kind zich boos of verdrietig voelt worden en zelf beseft wat ze nodig heeft op dat moment? Juist als jij er als veilige thuishaven even niet voor ze kunt zijn? Als ze op school zitten, of als je zelf druk bezig bent met eten koken?
Hoe fijn zou het zijn als je kind haar eigen gevoelens mag voelen, ze begrijpt en er ook iets mee kan? Dat ze merkt dat ze boos of verdrietig wordt? Dat ze weet wat ze het beste kan doen als ze boos is? Maar ook natuurlijk dat ze stil mag staan bij een blij gevoel of juist dat ze zichzelf toestaat om bang te mogen zijn.
In mijn praktijk krijg ik regelmatig van ouders die graag ‘de gouden tip’ zouden willen ontvangen in het omgaan met de emoties van hun kind. “Ze wordt soms zo boos, gewoon om niets!”
Dan begin ik altijd met het pakken van een emmertje. Want dat ‘om niets’ lijkt het misschien in onze ogen wel, maar voor je kind is op dat moment de spreekwoordelijke druppel te veel haar emmertje gekomen. En daardoor stroomt het over.
Iedere ochtend is de emmer leeg, maar door alles wat er op een dag gebeurt, wordt de emmer gevuld. En op een gegeven moment kan er niets meer bij. Daar hebben niet alleen onze kinderen last van, maar zeker ook wijzelf! Wij hebben inmiddels wel wat meer handvatten om onze eigen emmer te reguleren, maar kinderen natuurlijk nog niet. Daar hebben ze onze hulp bij nodig.
Hoe dan?
Kinderen moeten niet alleen leren welke gevoelens en emoties er allemaal zijn, er een naam aan geven, signalen herkennen en dan ook nog leren hoe ze er mee om kunnen gaan. Probeer dus aandacht hiervoor te hebben. Help ze hun gevoelens te mogen voelen. Geen “niet zeuren, je hoeft niet boos te zijn”, maar “ik zie dat je boos bent, klopt dat?”
Vraag niet alleen hoe het op school was of wat ze geleerd hebben, maar vraag ook wat ze blij gemaakt heeft. “Is er nog iets gebeurd wat je boos/ blij/ bang/ verdrietig gemaakt heeft?”
Maak gevoelens en emoties van kinderen niet klein en ontken ze niet. Ze mogen er net zo goed zijn als die van jou, vergeet dat niet.
En onthoud dat als jij het soms al lastig hebt met je eigen gevoelens en emoties, dit voor kinderen helemaal moeilijk is!
Wil je graag nog meer tips of gewoon even kletsen over hoe je je kind hierbij kunt begeleiden? Neem dan even contact met me op, ik help je graag.
En oja, heb je een kind in de leeftijd tussen de 8 en 11 jaar? Dan is de workshop ‘Ik ben 9’ vast ook iets voor je. Hier komt onder andere ook het omgaan met gevoelens en emoties aan bod.
Weet je welkom!
Liefs linda
